Na klawiaturze komputerowej każde naciśnięcie lub puszczenie
klawisza powoduje wysłanie sygnału do komputera. Każdy klawisz
ma przypisaną własną parę sygnałów, zwanych „scancode”. Od pewnego
czasu na rynku dostępne są klawiatury bezprzewodowe stosujące do
komunikacji z komputerem podczerwień lub fale radiowe.
Rozkład znaków klawiatury komputerowe odziedziczyły po klawiaturach
mechanicznych maszyn do pisania. Został on opracowany ze względu na
występowanie tam problemu blokujących się dźwigni podczas
szybkiego pisania, który próbowano rozwiązać poprzez umieszczenie
klawiszy z najczęściej powtarzającymi się sekwencjami liter w taki
sposób, by leżały możliwie daleko od siebie. Obecnie głównie
produkuje się klawiatury na złącze PS/2, USB albo jako bezprzewodowe.
Pierwszy komputer wyposażony w klawiaturę powstał w 1960 roku.
Ze względu na sposób działania klawiszy, klawiatury można podzielić na:
Mechaniczne, historycznie najstarsze – ruch klawisza za pomocą mniej
lub bardziej skomplikowanego systemu dźwigni, cięgien itp. układów
mechanicznych bezpośrednio wykonuje czynność użyteczną (np. napęd
dźwigni w maszynie do pisania, przestawienie tarczy w arytmometrze
mechanicznym)
stykowe – ruch klawisza powoduje bezpośrednio zwarcie (lub rzadziej, rozwarcie)
w układzie elektrycznym/elektronicznym:
sprężynowa.
Membranowa – wykonana jest z kilku warstw: warstwa z nadrukiem
graficznym wykonana z poliestru lub poliwęglanu, warstwa laminująca,
warstwa poliestrowa z nadrukowanym obwodem drukowanym
(technika druku – sitodruk, farby przewodzące prąd),
membrana oddzielająca, kolejna warstwa z nadrukowanym
obwodem drukowanym i kolejna warstwa laminująca.
Membrana oddziela obwody drukowane poza momentem,
gdy naciskany jest przycisk.
z gumą przewodzącą – wciśnięcie klawisza powoduje dociśnięcie gumy przewodzącej
do obwodu drukowanego, powodując znaczne obniżenie rezystancji
pomiędzy końcówkami pola stykowego
Bezstykowe:
optoelektroniczna – ruch klawisza powoduje wsunięcie
lub wysunięcie przesłony do/z transoptora
pojemnościowa – obecnie stosowana rzadko – klawisz
połączony jest z elementem zmieniającym pojemność współpracującego
kondensatora najczęściej poprzez wsunięcie się między okładziny
kontaktronowa – naciśnięcie klawisza powoduje przysunięcie magnesu
do kontaktronu wymuszając zwarcie styków
Ekranowe:
dotykowa – na ekranie wyświetlany jest układ klawiszy, dotknięcie
zaznaczonego miejsca jest równoznaczne z wprowadzeniem znaku;
konieczne jest posiadanie specjalnego monitora dotykowego
klasyczna – na ekranie wyświetlany jest układ klawiszy, kliknięcie
myszką w wybranym miejscu jest równoznaczne z wybraniem znaku;
wariant zbliżony do poprzedniego, ale nie wymaga specjalnego monitora.
Wirtualna klawiatura podczas pracy
wirtualne – na dowolnej płaskiej powierzchni (zwykle biurku)
wyświetlany jest obraz klawiatury, a odpowiedni układ optyczny
analizuje, które obrazy klawiszy zostają dotykane.
Zaletą klawiatur ekranowych, w porównaniu z fizycznymi, jest
łatwa możliwość zmiany ich formy i wizualna prezentacja wielu
zestawów znaków obejmujących przeróżne alfabety.